Moody Blues

Moody Blues is een rockband die in de jaren zestig en zeventig enkele grote hits had met nummers als Go Now!, Nights In White Satin, Ride My See-Saw, Question en I'm Just A Singer (In A Rock And Roll Band). De band wordt gezien als een van de wegbereiders naar het genre progressieve rock. 

 

The Moody Blues begonnen in de samenstelling:

Ray Thomas - zang, harp
Mike Pinder - zang, toetsen
Graeme Edge - drums
Denny Laine - solozang en gitaar
Clint Warwick - basgitaar

Uit deze periode stamt de hit Go Now! uit 1965, goed voor een 8e plaats in de Top 40. Hierna volgen I Don't Want To Go On Without You en From The Bottom Of Your Heart; langzame ballads, die geen groot succes worden. De band is tot dan toe vooral bekend met rhythm-and-blues. 

 

In 1966 verlaten Denny Laine en Clint Warwick de groep en hun plaatsen worden ingenomen door Justin Hayward en John Lodge. Met de komst van deze nieuwe leden veandert het geluid van de band.

 

Als de band eind 1967, op aandringen van platenmaatschappij Decca, de studio ingaat om een popbewerking te maken van de negende symfonie van Antonín Dvořák, komt de grote doorbraak. Die Dvořák-bewerking komt er nooit, want de leden besluiten een eigen album op te nemen, waarin pop en orkestmuziek worden gecombineerd: Days Of Future Passed.

Days Of Future Passed levert een enorme popklassieker op: Nights In White Satin. De muziek op dit album had weinig overeenkomsten meer met de r&b van de oorspronkelijke band, maar was doorspekt met klassieke invloeden, mede door het gebruik van een orkest. Het wordt in brede kring beschouwd als de meest geslaagde poging een stuk op te nemen waarin pop en klassiek gecombineerd zijn. Op het volgende album, In Search Of The Lost Chord (1968), werd een meer psychedelische richting ingeslagen en werd het orkest vervangen door Mike Pinders mellotron. Deze richting werd voortgezet op de volgende vijf albums: On The Threshold Of A Dream (1969), To Our Children's Children's Children (1969), A Question Of Balance (1970), Every Good Boy Deserves Favour (1971) en Seventh Sojourn (1972). Een van de opvallendste dingen aan de albums is dat de tracks in elkaar overlopen. Ook meerdere singles weten de Top 40 te bereiken en met Question hebben ze in 1970 een nummer 1-notering.

 

Na de uitputtende tournee besloot de band in 1973 een rustperiode voor onbepaalde tijd in te lassen waarin soloalbums van diverse leden van de band verschijnen.
Het reüniealbum dat in 1978 verscheen, Octave, was het laatste album waarop Mike Pinder te horen was. Hoewel het album niet zo sterk was als zijn voorgangers, leverde het zowaar weer een Top 40-hit op: Had To Fall In Love. Het is tevens de laatste Top 40-notering, want daarna weten enkele singles alleen nog de Tipparade te bereiken.

 

Strange Times (1999) was het laatste album waaraan Ray Thomas zijn medewerking verleende. Na nog enkele jaren met de band concerten te hebben gegeven, stapte ook hij op, om gezondheidsredenen. Tegenwoordig treden de laatste drie overgebleven leden Justin Hayward, Graeme Edge en John Lodge als trio op. Als trio brachten zij in 2003 nog het kerstalbum December uit. In 2004, 2006, 2008, 2010, 2013 en 2015 gaven ze uitverkochte concerten in de Heineken Music Hall.