Afgelopen maandag is Supremes-zangeres Mary Wilson in haar huis in Las Vegas overleden. Op het podium stond zij vaak in de schaduw van Diana Ross, maar Mary was wel de enige zangeres die van begin tot eind deel uitmaakte van het trio. Wij nemen afscheid van haar met de vier grootste Supremes-hits.
1 Reflections
In Amerika scoorden The Supremes tussen 1964 en 1969 maar liefst twaalf nummer 1-hits, maar in Nederland had het meidentrio pas in de zomer van 1989 haar grootste hit te pakken. De groep was op dat moment al twaalf jaar uit elkaar, maar hun single Reflections was opnieuw uitgebracht. Dat gebeurde naar aanleiding van de Vietnamserie China Beach, waarvan op dat moment het tweede seizoen door Veronica werd uitgezonden. Dankzij de populariteit van deze serie scoorden The Supremes dat jaar eindelijk hun eerste top 3-hit. In 1967 had het nummer ook al de Top 40 gehaald, maar toen kwam het niet verder dan de 24e plaats. Reflections was de eerste single van het trio die werd uitgebracht onder de naam Diana Ross & The Supremes. Sinds 1963 was Diana Ross al de leadzangeres van de groep en met deze naamsverandering werd dat nog een extra benadrukt.
2 The Happening
Tot 1989 was The Happening de grootste hit voor The Supremes in ons land. In de lente van 1967 bereikte het nummer de vijfde plaats. In Amerika was het hun tiende nummer 1-hit. The Happening was het titellied van de gelijknamige comedyfilm over een groepje zwervers dat een rijke zakenman ontvoert. De single betekende een kantelpunt in de carrière van The Supremes. Na deze hit volgden niet alleen de naamswijziging, maar ook het vertek van Florence Ballard. Zij werd door Motownbaas Berry Gordy uit de groep gezet, omdat ze volgens hem te veel dronk, te dik werd en soms niet kwam opdagen bij optredens. Haar plaats werd ingenomen door Cindy Birdsong, waarmee er een einde kwam aan de vaste bezetting die het trio zoveel hits had opgeleverd. Florence' stem was overigens nog wel te horen op de opvolger Reflections, maar tijdens optredens stond Cindy op het podium.
3 Baby Love
Terug naar het begin. In januari 1961 tekenden The Supremes een platencontract bij Motown. Op dat moment was de groep nog een kwartet, maar de vierde zangeres Barbara Martin verliet The Supremes een jaar later om een gezin te stichten. Aanvankelijk hadden Diana Ross, Mary Wilson en Florence Ballard weinig hitparadesucces, maar dat kwam in de zomer van 1964 plotseling verandering in met de single Where Did Our Love Go. Deze bereikte de eerste plaats van de Amerikaanse Billboard Hot 100 en met de opvolgers Baby Love en Come See About Me gebeurde hetzelfde. Toen op 2 januari 1965 Radio Veronica de allereerste Top 40 uitzond, stonden deze drie nummers allemaal genoteerd in de lijst. Baby Love kwam uiteindelijk het hoogst. Op 9 januari bereikte dit nummer de achtste plaats.
4 Stop! In The Name Of Love
Met drie Amerikaanse nummer 1-hits op zak was het succesverhaal van de drie meiden uit Detroit nog lang niet afgelopen. Ook de opvolgers Stop! In The Name Of Love en Back In My Arms Again bereikten moeiteloos de eerste plaats. Daarmee waren The Supremes na Elvis Presley de tweede act die vijf nummer 1-hits op een rij wist te scoren. In ons land werden die hits opmerkelijk genoeg niet zo groot. Hun meeste nummers bleven bij ons steken rond de twintigste plaats. Zo kon het gebeuren dan hun Amerikaanse nummer 1-hits You Can't Hurry Love en You Keep Me Hangin' On uit 1966 in Nederland grotere hits werden in de jaren 80 in Britse coveruitvoeringen van respectievelijk Phil Collins en Kim Wilde. Ondanks dat bleven The Supremes de succesvolste meidengroep uit de eerste tien jaar van de Top 40-geschiedenis.
Ondanks het succesverhaal van The Supremes was het niet allemaal rozengeur en maneschijn binnen de groep. Mary Wilson en Cindy Birdsong werden uiteindelijk zover naar de achtergrond geschoven dat ze alleen nog maar dienden als podiumvulling. Op verschillende hitsingles uit 1968 en 1969 zoals Forever Came Today, Love Child en Someday We'll Be Together zijn hun stemmen niet eens meer te horen. De achtergrondkoortjes worden op die nummers gezongen door de sessiezangeressen van The Andantes. Pas nadat Diana Ross uit de groep stapte om een solocarrière te beginnen, en vervangen werd door Jean Terrell, kregen Mary en Cindy weer een prominentere plek binnen het trio. Zonder Diana scoorden The Supremes echter geen grote hits meer. In 1977 kwam er na verscheidene bezettingswisselingen definitief een einde aan de groep. Florence Ballard, die vanaf het begin tot 1967 in The Supremes had gezeten en daarna in financiële moeilijkheden was geraakt, was op dat moment al overleden. Zij stierf in 1976, toen ze net haar leven weer een beetje op de rails begon te krijgen, op 32-jarige leeftijd aan een hartaanval.
Mary Wilson heeft twee boeken geschreven over haar tijd als lid van The Supremes. Dreamgirl: My Life as a Supreme uit 1986 werd een bestseller en de opvolger Supreme Faith: Someday We'll Be Together uit 1990 verkocht eveneens heel goed. In het eerste boek liet ze zich nogal negatief uit over het divagedrag van haar vroegere vriendin Diana Ross, wat hun relatie niet ten goede kwam. Rond de millenniumwisseling was er even sprake van een mogelijke reünie van The Supremes met Diana, Mary en Cindy, maar Mary ging er niet mee akkoord dat Diana voor deze tournee bijna vier keer zo veel betaald kreeg als zij. Diana Ross begon uiteindelijk met twee andere zangeressen aan een Supremes-tournee, maar wegens gebrek aan belangstelling werd deze niet afgemaakt. Nadien zijn er geen pogingen voor een reünie meer ondernomen.
De laatste jaren van haar leven was Mary Wilson nog erg actief. Anderhalf jaar geleden was ze nog te zien in de Amerikaanse versie van Dancing With The Stars, die ze overigens al na één aflevering moest verlaten. Afgelopen zaterdag kondigde ze nog enthousiast in een YouTubefilmpje aan dat er een nieuw album van haar zou verschijnen. Het overlijden van de zangeres kwam dan ook volledig onverwacht. Mary Wilson was 76 jaar en laat twee kinderen, tien kleinkinderen en één achterkleindochter na. De doodsoorzaak is nog niet bekendgemaakt.
(Foto: Jac. de Nijs, Nationaal Archief / Anefo)
