Brown Sugar

Het nummer is een aanklacht tegen de slavernij.

De plaat en z'n verhaal (i.e. een vrije vertaling):
Het begon allemaal lang geleden. De haven van deze stad was toen een goudkust, waar slavenschepen uit alle werelddelen aankwamen. Hun lading bestond uit mensen, die moesten werken op de katoenvelden. Die mensen werden als koopwaar verhandeld op de markten in New Orleans. Dat is nu allemaal voorbij, maar er is een ander soort slavernij voor in de plaats gekomen. De moderne slavendrijver haalt tegenwoordig af en toe de zweep over de vrouwen, die speciaal voor hem werken. En al die mannen die ervoor betalen, vinden dat wel best. Het zijn vooral blanke mannen van wie het bloed sneller gaat stromen als ze die vrouwen zien. De gastvrouw wrijft zich al in haar handen als ze aan die kerels denkt, omdat het dan weer een drukte van belang zal worden. De portier die bij de ingang staat, laat de opgehitste klanten vervolgens ongehinderd hun gang gaan. Die vrouwen worden net als hun voorouders behandeld; er wordt tegen ze gezegd: "Je bent niet veel meer waard dan wat ik voor je betaal; je moeder zal wel uit het circus komen, ze had vast en zeker wel elke dag een ander vriendje, hoe kan het anders dat je niet eens weet wie je eigen vader is." Ja, dat moeten die vrouwen bijna elke dag aanhoren. Nou ben ikzelf ook bepaald geen lieverdje, hoor. Wij mannen weten allemaal precies wat we willen. Het liefst in het holst van de nacht, als niemand ons kan zien. De slavendrijvers van toen zijn de uitbuiters van nu. Ze kiezen je alleen maar vanwege je chocoladebruine huid, en wat er onder die huid zit, interesseert ze niets. Terwijl je eigenlijk zo zoet als suiker bent en zo mooi als ebbenhout. Maar daar zullen al die mannen nooit naar kijken.