Marie-An

{transcribed by Adri Verhoef, 10-7-1998}

Om even na zessen
't Café in Marknesse
Daar nam ze de ring van haar hand
Ik zag 't gebeuren
'k Kwam net door de deur
Even weggeweest naar 't oude land
Ze zei: Hij zal me wel haten
Maar ik moest hem verlaten
Want met praten bereik ik 'm niet
Ik krijg hier de kolder
In die eeuwige polder
Ik wil weleens weten wat het leven nog biedt

'k Wou net wat beginnen
Maar toen kwam hij binnen
Ik zag hoe verbeten hij was
Hij kwam recht op ons af
En hij zweeg als het graf
Maar z'n blik leek me harder dan glas
De eeltige knuisten
Gebald tot twee vuisten
Ik dacht dat 't gedaan was met mij
Dat duurde maar even
Toen zag ik hem beven
Hij keek naar de grond en hij zei:

[chorus]:
Je hebt het fijn voor mekaar, Marie-An
Vier kleine kind'ren en het hooi op het land
Je moet me wel haten
Me nu te verlaten
Je weet dat ik echt niet meer kan
Je hebt het fijn voor mekaar, Marie-An

Ze zag 'm niet staan
Liet 'm zomaar weer gaan
En wat leek ie toen nietig en klein
We reden wat later
Op de dijk langs het water
Ik dacht over hoe het zou zijn
Ze was meer dan prachtig
Maar het werd me te machtig
Waarschijnlijk vond zij mij gestoord
Want zij wilde vrijen
En ik bleef maar rijen
Ik hoorde opnieuw ieder woord:

[chorus] [3x] [fade]