De Engelse bassist Andy Rourke is overleden. Als lid van The Smith stond hij midden jaren 80 met drie hits in de Top 40. In eigen land scoorde de groep meer dan 15 hits, waaronder Bigmouth Strikes Again en Panic. Andy leed al langere tijd aan alvleesklierkanker. Hij is 59 jaar geworden.
Het verdrietige nieuws werd vrijdagochtend bekendgemaakt door gitarist en jeugdvriend Johnny Marr, met wie hij in de jaren 80 in The Smiths zat. "Met grote droefheid delen wij mede dat Andy Rourke na een lange strijd tegen alvleesklierkanker is overleden," schrijft hij op Twitter. Andy zal worden herinnerd als een aardige en prachtige ziel door wie hem kende en als een buitengewoon getalenteerde muzikant door muziekfans. Wij vragen om privacy in deze verdrietige tijd." Op de Facebookpagina van Andy Rourke is inmiddels hetzelfde bericht te lezen en op Facebook heeft Johnny Marr een uitgebreidere herinnering aan Andy geschreven. Veel bekende collega's hebben inmiddels hun medeleven betuigd.
Andy werd op 17 januari 1964 als Andrew Michael Rourke geboren in Manchester als zoon van een Ierse vader en een Engelse moeder. Begin jaren 70 gaven zij hun 7-jarige zoon zijn eerste echte gitaar. In 1975 leerde hij John Maher kennen, die later bekend zou worden onder de naam Johnny Marr. Door hun gezamenlijke interesse in muziek en gitaarspelen werden zij beste vrienden. Toen ze samen in een bandje gingen spelen, stelde Johnny voor dat Andy basgitaar zou gaan spelen. Daarin vond Andy zijn uiteindelijke roeping. In zijn vroege jeugd luisterde Andy graag naar glamrockgroepen zoals Slade en The Sweet. Later werd hij meer beïnvloed door Neil Young en door de opkomende punkbeweging.
Andy en Johnny speelden in verschillende bandjes, maar die braken niet door. In 1982 was Johnny Marr met een andere vriend Steven Morrissey een nieuwe band begonnen: The Smith. Zij waren niet tevreden over hun oorspronkelijke bassist Dale Hibbert, dus voeg Johnny of Andy Rourke bij de groep wilde komen. Samen met drummer Mike Joyce, die zich iets eerder bij de groep had gevoegd, werd de bezetting van The Smiths definitief.
In 1983 nam de groep hun eerste single Hand In Glove op. Dit nummer bereikte direct de top 3 in de Britse indiehitlijst. De opvolger This Charming Man bereikte de eerste plaats in die lijst en werd hun eerste hit in de Britse mainstreamlijst, waar het de 25e plaats haalde. Tijdens een Smiths-revival in 1992 werd deze single opnieuw uitgebracht en haalde het nummer zelfs de 8e plaats, waarmee het hun hoogst genoteerde hit werd. Hoewel The Smiths tijdens hun bestaan slechts twee top 10-hits scoorden in de Britse Top 75, waren ze buitengewoon succesvol in de indiehitlijst. Daar kwamen vrijwel al hun singles op nummer 1 terecht. Daarnaast bereikten al hun vier albums de top 2 in de Britse albumhitlijst. Het album Meat Is Murder bereikte zelfs de eerste plaats. Op de album stond onder meer het nummer The Headmaster Ritual. Dit nummer - dat in eigen land pas in 1988 voor het eerst op single werd uitgebracht - bereikte in het voorjaar van 1985 de Tipparade.
Andy Rourke was verslaafd aan heroïne en begin 1986 werd hij om die reden uit de groep gezet. Hij werd vervangen door Craig Gannon van de groep Aztec Camera. Twee weken later mocht Andy toch weer terugkomen. Craig bleef daarna nog een paar maanden lid van de groep als slaggitarist. In de zomer van dat jaar scoorden The Smiths hun eerste hit in de Top 40 met Bigmouth Strikes Again, afkomstig van hun derde album The Queen Is Dead. Het nummer bereikte de 26e plaats. De opvolger Panic deed het nog iets beter en kwam tot nummer 19.
In 1987 verscheen het laatste studioalbum van The Smiths: Strangeways, Here We Come. Op het moment van de release was de groep al uit elkaar. Spanningen, uitputting en muzikale meningsverschillen waren te groot geworden om nog met elkaar verder te gaan. Het laatste album leverde met Girlfriend In A Coma nog wel een klein hitje op. Dat er iets aan de hand was binnen de groep hing wel al in de lucht. The Smiths waren voor 8 juni 1987 geboekt op Pinkpop, maar ruim een maand van tevoren werd dit optreden afgezegd. De laatste keer dat The Smiths samen op het podium stonden, was op 12 december 1986 in Londen. De groep trad slechts één keer op in Nederland: op 21 april 1984 in De Meervaart in Amsterdam.
Na de breuk van The Smith ging Andy zich toeleggen op sessiewerk. Hij speelde onder andere mee op de Top 40-hit The Emperor's New Clothes van Sinéad O'Connor. Het post-Smiths-tijdperk werd ook ontsierd door een rechtszaak over royalty's. Andy en Mike kregen slechts 10%, terwijl Johnny en Morrissey, die samen de nummers van de groep hadden geschreven, ieder 40% opstreken. Omdat Andy te kampen had met schulden, ging hij akkoord met een schikking van £ 83.000. Mike procedeerde echter door, waardoor Andy en hij uiteindelijk toch recht kregen op 25%. Dit kon echter niet belemmeren dat Andy in 1999 failliet ging.
De laatste jaren van zijn leven heeft Andy nog verschillende keren samengewerkt met Johnny Marr. Op 30 september 2022 stond hij voor het laatst samen met Johnny op het podium tijdens diens concert in Madison Square Garden in New York, in het voorprogramma van The Killers. Hij speelde toen mee met The Smiths-nummers There Is a Light That Never Goes Out en How Soon Is Now? Andy laat zijn partner Francesca achter. Hij is het eerste lid van The Smith dat is overleden.
