Nicole

Songtekst

Rozen van plastic, die troosteloos mooi in een vaasje staan
Nephyacinten, verlept voor ze goed en wel opengaan
Bloemen uit glazen fabrieken, met dag en nacht hoogtezon
Ze houden van mensen, maar wie zou nog weten waarom

Als de bloemen huilen konden, huilen van verdriet
Omdat er nergens plaats meer is en niemand die 't ziet
Als de bloemen praten konden, dan wisten we meteen
De wereld is er niet voor ons alleen

Bomen verdwijnen voor terreinen en wegen voor snelverkeer
Maar als de file is opgelost, zijn er geen bomen meer
Achteloos zetten we voor een parkeerplaats zo'n bast opzij
Machteloos staat in 't park de natuur op een rij

Als de bomen huilen konden, huilen van verdriet
Omdat er nergens plaats meer is en niemand die 't ziet
Als de bomen praten konden, dan wisten we meteen
De wereld is er niet voor ons alleen

Naamloze mensen, op weg naar nergens heen
Steeds verder van elkaar vandaan
Dromen van liefde, gevangen tussen steen
Zolang we stilte niet verstaan

Als de mensen huilen konden, huilen van verdriet
Omdat ze bang en eenzaam zijn, en niemand die 't ziet
Als de mensen praten konden, dan wisten we meteen
De zin van al 't leven om ons heen