Four Tops

Artiestinformatie

The Four Tops bleven vierenveertig jaar in dezelfde samenstelling bijeen tot de dood van Lawrence Payton op 10 juni 1997 hier een einde aan maakte. Geen enkele andere groep met een Amerikaanse nummer 1-single kan dit overtroeven.

Hun eerste Amerikaanse nummer 1-hit I Can't Help Myself (Sugar Pie, Honey Bunch) werd door Eddie Holland, Lamont Dozier en Brian Holland geschreven, terwijl het trio midden in de weergaloze reeks successen met The Supremes zat en het was de eerste Motown-single die erin slaagde een andere Motown-45 toerenplaat, namelijk Back In My Arms Again, van zijn troon te stoten.

Leadzanger Levi Stubbs nam I Can't Help Myself op en was al na enkele takes ontevreden over het resultaat, maar producer Brian Holland hield vol dat het perfect was. Men beloofde Levi dat hij het de volgende dag nog eens over mocht doen, maar er was geen opnamesessie de volgende dag. I Can't Help Myself werd uitgebracht amper nadat Brian de tweede take had beluisterd.

Levi Stubbs, Abdul "Duke" Fakir, Lawrence Payton en Renaldo "Obie" Benson waren vrienden en groeiden op in de North End section van Detroit. Ze trapten samen een balletje, maar ze zongen allen in verschillende groepen. Op highschool-feestjes was het niet ongebruikelijk om de laatst verschenen plaat van Ruth Brown op de draaitafel te leggen en iemand zo gek te krijgen dat deze opstond om het nummer mee te gaan zingen. Op een avond in 1954 vroeg een meisje dat ze allemaal kenden aan vier van hen om samen te zingen. Levi nam de leadzang voor zijn rekening, terwijl de anderen de achtergrondzang verzorgden; het klonk zo goed dat ze de volgende dag weer in de woning van Duke bij elkaar kwamen, waar ze enkele liedjes repeteerden en besloten een kwartet te formeren.

Ze noemden zich The Four Aims en zongen in lokale clubs totdat ze in 1956 een contract met Chess Records tekenden. Hun naam leek te veel op The Ames Brothers en toen hun muziekleider vroeg hoe ze aan hun keuze The Four Aims waren gekomen, antwoordde Duke dat ze een "gooi" naar de "top" deden. Hun leider kwam met het voorstel dat ze zich voortaan beter The Four Tops konden noemen.

Hun enige single op Chess, Kiss Me, Baby, flopte en ze werden door Red Top Records onder contract genomen, waar ze nog een mislukking te verduren kregen. Columbia Records tekende zowel met The Four Tops als met Aretha Franklin tegelijkertijd een contract, maar terwijl Aretha jaren bij het label bleef hangen zonder ook maar een hit te scoren, bleven de Tops slechts één release bij het label met Ain't That Love in 1960.

In hun geboortestad Detroit was Berry Gordy zojuist met Motown Records gestart en hij vroeg aan de groep of ze interesse hadden in een platencontract. Deel uit te maken van een nieuwe zwarte platenmaatschappij met als thuisbasis Detroit was wel het laatste waar ze aan dachten tot New York met hen ging samenwerken. Maar na een weinig productieve periode met grote en kleine platenfirma’s zagen The Four Tops Motown groeien met artiesten als Mary Wells, The Miracles en Marvin Gaye en ze besloten terug te gaan om te kijken of Gordy nog steeds interesse in hen toonde.

Dit bleek het geval en hij betaalde hen de prijs van 400 dollar die ze vroegen voor het sluiten van het contract. The Four Tops werden ondergebracht bij het Workshop-label en ze namen een jazz-album, Breaking Through, op. Ook verzorgden ze de backing vocals voor andere Motown-artiesten en ze zijn duidelijk hoorbaar op een van Holland-Dozier-Hollands eerste producties van The Supremes, When The Lovelight Starts Shining Through His Eyes.

The Four Tops bleven bij Motown een heel jaar van hits verstoken. Op een avond in 1964, toen ze in de 20 Grand speelden, een club in Detroit die populair was bij Motown-artiesten, belde Brian Holland op en vroeg hen of ze na het werk naar de studio wilden komen. Het was 2:00 uur 's nachts toen Eddie Holland Baby I Need Your Loving voor hen zong en het nummer nog diezelfde nacht opnamen. Het werd voor de Tops de eerste Amerikaanse Billboard Hot 100-hit en bereikte de 11e plaats. Ze hadden twee opvolgers in dezelfde sfeer, Without The One You Love en Ask The Lonely, toen Holland-Dozier-Holland hun I Can't Help Myself gaf, een lied dat "the Motown sound" in 2 minuten en 43 seconden weergeeft.

Na hun eerste nummer 1-single I Can't Help Myself (Sugar Pie, Honey Bunch), uit de pen van Brian Holland, Lamont Dozier en Eddie Holland, hadden The Four Tops 'onmiddellijk' een opvolger nodig. Hun succes op Motown inspireerde Columbia, een label waarbij ze kortstondig in 1960 onder contract stonden, om Ain't That Love opnieuw uit te brengen en Motown was bang dat dit de kans voor een volgende hit nadelig zou beïnvloeden.

Holland-Dozier-Holland schreven met It's The Same Old Song de snelste hit uit hun carrière, een wijsje dat volgens de argumenten van sommige critici altijd hetzelfde oude liedje was. Het vertoont frappante overeenkomsten met I Can't Help Myself en het was misschien diezelfde opvallende gelijkenis die een steentje bijdroeg om er zo'n joekel van een hit van te maken. Op een donderdag werden The Four Tops een studio in gedreven en op maandag kwam de nieuwe single uit. It's The Same Old Song werd de vijfde grootste hitsingle uit hun carrière en bereikte in de Amerikaanse Hot 100 de 5e plaats.

Holland-Dozier-Holland waren een hitfabriek die regelmatig op hetzelfde moment top 10-hits voor The Supremes en The Four Tops uit de grond stampten. Na It's The Same Old Song werd de Columbia-single in het stof achtergelaten (het stond één week in de Hot 100 op n°93) en de Tops brachten Something About You en Shake Me, Wake Me (When It's Over) (beide top 20-hits) en Loving You Is Sweeter Than Ever (dat niet verder dan n°45 kwam) uit.

Iets was er nodig om The Four Tops op te vijzelen en Holland-Dozier-Holland kwamen met een tweede nummer 1-single, Reach Out, I'll Be There, aanstevenen. Net zoals I Can't Help Myself was het in een paar takes opgenomen. De groep schonk hier niet veel aandacht aan, omdat ze aannamen dat het gewoon een andere track voor hun volgende album was.

Al spoedig riep Berry Gordy de groep in zijn kantoor en zei tegen hen dat ze zich konden gaan voorbereiden op de grootste hit uit hun carrière. Duke Fakir herinnert zich hoe hij erachter probeerde te komen welke song Gordy bedoelde. Toen de Motown-oprichter Reach Out zei, probeerde Duke zich voor de geest te halen welk nummer zo getiteld was. De groep nam het als peptalk aan en stelde niet zoveel vertrouwen in Gordy's voorspelling. Twee weken later, toen bijna ieder radiostation in het land Reach Out, I'll Be There draaide, realiseerden de Tops zich dat Gordy het bij het juiste eind had.

Met het nummer kregen ze internationale bekendheid. In Groot-Brittannië, waar ze niet in staat waren een top 20-hit in de wacht te slepen, zelfs niet met I Can't Help Myself, stonden ze plotseling op n°1.

De volgende twee singles hadden hetzelfde kaliber als Reach Out. Standing In The Shadows Of Love kwam tot n°6 en Bernadette tot n°4. De Tops namen nog twee Holland-Dozier-Holland-singles op (7 Rooms Of Gloom en You Keep Running Away) om vervolgens over te stappen op covers van andere hits (Walk Away Renee en If I Were A Carpenter). Er werd nog één H-D-H-single door The Four Tops opgenomen (I'm In A Different World) voordat het songwriterstrio, die hun grootste hits had geleverd, Motown verliet vanwege royalty-ruzies. Andere producers probeerden met hits voor de groep op de proppen te komen, maar alleen Frank Wilsons Still Water (Love) en een coverversie van It's All In The Game bereikte de top 30.

Ten slotte namen The Four Tops in 1972 de moeilijke beslissing om Motown te verlaten. Ze zaten midden in de onderhandelingen met Dunhill Records toen de directeur van het label, Jay Lasker, het team schrijvers/producers Dennis Lambert en Brian Potter vroeg of ze de twee songs die ze voor de groep hadden geschreven ten gehore wilden brengen. Toen The Four Tops Keeper Of The Castle en Ain't No Woman (Like The One I've Got) hoorden, stopten ze onmiddellijk met onderhandelen en tekenden meteen een contract. Het eerstgenoemde lied bereikte de 10e plaats en de laatste vloog naar n°4, een indrukwekkende comeback.

Helaas waren dit de enige top 10-hits voor Dunhill. Het persoonlijk veranderen van label en de verkoop aan moedermaatschappij ABC deed de Tops waarschijnlijk veel pijn en uiteindelijk vertrokken ze. Gedurende een periode van bijna vijf jaar waren ze niet meer in de chart te vinden toen ze bij Polygrams Casablanca-label een contract tekenden en met When She Was My Girl de 11e plaats bereikten.

In 1983 werden The Four Tops uitgenodigd om bij de NBC-tv-special Celebrating Motown's 25th Anniversary te verschijnen. Hun "battle of the bands" met The Temptations was zo'n stimulans, dat ze vast lieten leggen om met de Tempts op wereldtournee te gaan en gelukkig accepteerden ze Berry Gordy's aanbod om bij Motown terug te keren.

In 1985 had de groep in de R&B-chart de laatste Motown-hit. Zoals veel oud-Motown-gedienden zochten The Four Tops naar een ander label en in 1988 tekenden ze een contract met Arista. Indestructible bereikte in de Billboard Hot 100 een magere 35e plaats, wat vooral in Groot-Brittannië een heropleving in de carrière van de band liet zien, waar hun Loco In Acapulco van de soundtrack van de Phil Collins-film Buster tot de 7e plaats kwam.

Bron: The Billboard Book of Number One Hits - Fred Bronson