Rocket Man (I Think It's Going To Be A Long Long Time)

De plaat en z'n verhaal (i.e. een vrije vertaling):
Ze heeft m'n koffers gisteravond weer gepakt. Het was om nul-nul-negen uur, vlak voordat m'n vlucht zou vertrekken. Vierentwintig uur later zou ik ver weg van haar zijn, ver boven de wolken. En hier zweef ik nu, in het luchtledige. Ik mis de aarde nu al, ik mis m'n vrouw, die altijd zo goed voor me is. Wat zou ik zeggen van het heelal? Het is er vooral eenzaam. Zeker als je vastzit in een vlucht die wel een vertrektijd, maar geen aankomsttijd heeft. Wanneer ik aankom op m'n bestemming? Ik weet het niet. Niemand die het weet. Ik weet alleen dat het weleens heel erg lang kan gaan duren voordat ik eindelijk weer eens vaste voet aan de grond heb. En wat dan? Wat staat me dan te wachten? Ook dat weet ik niet. Misschien ben ik dan niet meer de man die ik nu ben. Niemand die weet wat gewichtloosheid met je doet. Ik zucht en kijk naar buiten, het oneindige heelal in. En waar doe ik het eigenlijk allemaal voor? Om ooit naar Mars te vliegen en te kijken of daar leven mogelijk is? Nou, alsof m'n kinderen er zo gelukkig van zouden worden als we daar zouden wonen. Het is er sowieso ijskoud, dus een normaal leven is daar niet mogelijk en wat moet m'n gezin als ik weer eens op een missie wordt uitgezonden, wie moet er dan bij hen zijn? Ach, al die wetenschap. Ik begrijp er zelf geen snars van. Het is maar een baan. Een baan die voor brood op de plank zorgt, dat wel. Maar ik moet wel, ik kan niet anders. En daarom zit ik hier in de grootste eenzaamheid die maar mogelijk is. Ik zit in m'n eentje in mijn raket. Op weg naar het oneindige.