Alquin

Ondanks het ontbreken van een hit wordt Alquin wel gezien als één van de belangrijkste Nederlandse bands van de jaren zeventig. Begonnen als progressieve rockgroep met vaak lang uitgesponnen composities vol elementen uit jazz, folk en klassieke muziek, verlegt Alquin halverwege haar bestaan de koers naar kortere nummers en een meer funkrock-achtige aanpak. Als de internationale doorbraak uitblijft, valt de band in 1977 uit elkaar om in het nieuwe millennium de draad weer op te pakken.

Alquin ontstaat begin jaren zeventig in Delft uit het bandje Threshold Fear, waarvan de kern bestaat uit drie studenten aan de Technische Hogeschool: saxofonist Ronald Ottenhoff, toetsenist Dick Franssen en zanger/saxofonist Job Tarenskeen. 

Nadat de bezetting is uitgebreid met een ritmesectie en ook gitarist Ferdinand Bakker zich bij de groep heeft gevoegd, maakt Threshold Fear in 1971 bij Negram haar platendebuut.

Kort daarop verlegt men de koers van r&b naar progressieve rock in de stijl van namen als Pink Floyd, Soft Machine en It’s A Beautiful Day. De groepsnaam verandert in Alquin, naar de Engelse middeleeuwse geleerde die de naamgever is van de sociëteit van het Delftse katholieke studentencorps, gevestigd in een voormalig klooster waar de band ook oefent.

Demo’s en optredens in onder meer Paradiso resulteren in een platencontract bij Polydor. Eind 1972 verschijnt het debuutalbum Marks waarop prominente rollen zijn weggelegd voor sax en viool.

Het album komt ook uit in het Verenigd Koninkrijk, waar, door het succes van Focus, de nodige belangstelling bestaat voor progressieve rockbands uit Nederland. Gevolg is een toertje en een uitnodiging voor het muziekprogramma The Old Grey Whistle Test op de BBC-televisie.

Na een succesvol optreden op Pinkpop, vertrekt Alquin naar Engeland en neemt daar het tweede album The Mountain Queen op. Om dat internationaal onder de aandacht te brengen treedt de groep in Duitsland en het Verenigd Koninkrijk op met Golden Earring.

Begin 1974 toert Alquin als voorprogramma van The Who door Frankrijk. Datzelfde jaar verandert men van koers wanneer Michel van Dijk als zanger tot de band toetreedt en Tarenskeen plaatsneemt achter de drums. Op het album Nobody Can Wait Forever, dat in 1975 uitkomt, zijn de nummers compacter, hebben de teksten meer aandacht gekregen en gaat de muziek de kant van de funkrock op.

De single Wheelchair Groupie komt echter niet verder dan een tipnotering. Ook een tour door Amerika, waar RCA het album heeft uitgebracht, gaat niet door en dus concentreert Alquin zich noodgedwongen op optredens in Nederland.

In 1976 verschijnt onder de titel Best Kept Secret nog een studioalbum, gevolgd door een liveregistratie van een nieuwe tour langs de Nederlandse podia. Daarna gooit Alquin met een overzichtscompilatie de handdoek in de ring.

Bakker en Tarenskeen gaan mee op de aanzwellende punk- en new wave-golf en starten in 1977 The Meteors.

Nadat er halverwege de jaren negentig al een succesvolle serie reünieoptredens heeft plaatsgevonden, toert de band, met vijf leden uit de succesbezetting van halverwege de jaren zeventig in het nieuwe millennium opnieuw.

Onder de titel Blue Planet verschijnt najaar 2005 na bijna dertig jaar weer een nieuw studioalbum.