Hoewel wij de versie van Nazareth het beste kennen was het Jim Capaldi die Love Hurts het grootst maakte in het Verenigd Koninkrijk.
De allereerste release verscheen in 1960 met de naam van The Everly Brothers op de hoes. Don en Phil Everly hadden zich in een paar jaar tijd opgewerkt tot een grote naam in de rock en roll-wereld. De broers wisten als eersten een miljoenendeal te sluiten bij Warner. Met Felice en Boudleaux maakten ze het album A Date With The Everly Brothers waarop ook Love Hurts stond, dat destijds niet als single werd gekozen. Maar naar later bleek vonden ze het geen goed nummer en hadden ze het eigenlijk ook niet op het album willen zetten. Zo vonden ze de pijnlijke tekst niet passen bij het mierzoete liedje.
Ook Roy Orbison waagde zich aan het nummer en hij wist een iets meer getergd gevoel over te brengen. Die versie wist ook voor anderen een prikkel te zijn en zo speelde The Who het nummer ook tijdens optredens.
De groep The Shadettes uit Schotland besluit in 1968 een nieuwe bandnaam te gebruiken: Nazareth, ontleend aan een nummer van The Band. In 1974 maken ook zij een versie van Love Hurts dat nauwelijks weet op te vallen. Jim Capaldi heeft dan ook een single van het nummer gemaakt en daarmee komt hij dan op nummer 4 in het Verenigd Koninkrijk.
Zelf had Nazareth het nummer al terzijde gelegd om verder te werken aan The Hair The Dog, het nieuwe album. De groep was het gewend om vooral aan eigen muziek te werken, ook om het stof dat ze meedroegen als coverband van zich af te kunnen blazen. Guilty, als cover van het nummer van Randy Newman, wordt door het platenlabel ook terzijde geschoven. Toch is het labelbaas Jerry Moss die dan nog een poging doet met Love Hurts. Hij krijgt helemaal gelijk want het nummer wordt een enorme hit met in onder meer Nederland, België en Noorwegen zelfs een nummer 1-hit. Love Hurts wordt later gebruikt in films als Mad Max: Fury Road, Leathal Weapon 4 en The Full Monty.
Love Hurts kent inmiddels talloze covers waarbij we die van Cher (1975), Don McLean (1981), Leo Sayer (1989), Joan Jett (1990), Heart (1995) en Rod Stewart (2006) hier expliciet noemen.
