Schrijver en producer Wayne Bickerton had al mogen samenwerken met artiesten als Petula Clark en Tom Jones. Ook werkt hij korte tijd met Pete Best in wiens groep later ook een jeugdvriend van Wayne gaat spelen als gitarist, Tony Waddington.
Met hem schrijft hij verschillende nummers voor de Pete Best Four. De samenwerking tussen de twee hield stand, ook toen Bickerton aan de slag ging bij platenlabel Polydor.
Wayne en Tony kwamen op het idee een musical in elkaar te zetten. Dat resulteerde in een demo van het nummer Sugar Baby Love en de twee raakten er zelfs van overtuigd dat het nummer een ultieme inzending zou zijn voor het Eurovisiesongfestival. Ze gaven het nummer aan Showaddywaddy, de toen nog relatief onbekende Britse band. Die zagen er geen heil in. De twee besluiten daarna een groep sessiemuzikanten bij elkaar te zetten waarmee ze The Rubettes vormen. Onder die muzikanten zat ook Paul Da Vinci die met zijn kopstem voor het typische geluid op Sugar Baby Love zorgde. Hij besloot echter kort voor het succes van The Rubettes de groep te verlaten om solo verder te gaan. Hoewel The Rubettes als groep vele malen succesvoller werden wist Da Vinci in 1974 ook twee Top 40-hits te scoren met Your Baby Ain’t Your Baby Anymore en If You Get Hurt.
Het voorgevoel van de schrijvers klopte want Sugar Baby Love stond vier weken op de eerste plaats van de Britse hitlijst en zelfs zeven weken in de Top 40. De Verenigde Staten vond het commerciële idee niet goed genoeg. Sugar Baby Love was daar de enige hit van The Rubettes en kwam ook niet verder dan een 37e plek in de hitlijst. Uiteindelijk was de single goed voor drie miljoen verkochte exemplaren wereldwijd. In twee jaar tijd scoorde The Rubettes zeven Top 40-hits en die kwamen, uitgezonderd Little Darling, allemaal in de top 10 van de hitlijst. In 1976 brengen ze de single Under One Roof net tot in de Britse top 40. Nederland toont zich dan conservatief als het nummer in de Tipparade blijft steken. In Under One Roof draait het om een homoseksuele man die later door zijn vader om het leven wordt gebracht.
In 1980 valt het doek voor The Rubettes hoewel de groep in 1982 nog een nieuwe poging doet met Alan Williams als leadzanger. In 2000 zijn er zelfs twee varianten van The Rubettes actief; eentje met Alan Williams en een andere met Bill Hurd. Bij die laatste variant sluit ook Paul Da Vinci zich aan. Alan Williams besluit in 2005 de rechter een uitspraak te laten doen over wie er de ‘echte’ Rubettes zijn en de naam mogen dragen. Die concludeert uiteindelijk dat beide groepen zich niet aan de afspraken hebben gehouden. Hurd moet, ook na een hoger beroep, de juridische kosten van het proces dragen. Dat zorgt uiteindelijk zelfs voor zijn faillissement.
