Donna Summer was in de jaren zeventig de drijvende kracht achter de discosound. I Feel Love is in veel opzichten een trendsetter geweest.
Na in New York een tijdje te hebben meegespeeld in de band Crow doet Donna Gaines auditie voor de musical Hair waarin ze de rol van Sheila mag vertolken. Het brengt haar uiteindelijk ook in de Duitse versie van de musical als die in München wordt geproduceerd. Vanwege die werkzaamheden leert ze de Duitse taal en daarna is ze te zien in verschillende andere Duitse musicals. In 1968 brengt ze, als Donna Gaines, haar eerste single uit met een Duitstalige uitvoering van Aquarius.
In 1973 trouwt ze met de Oostenrijkse acteur Helmuth Sommer waarna ze als Donna Sommer door het leven gaat. Als ze actief is als model en achtergrondzangeres komt ze tijdens een opnamesessie met Three Dog Night in contact met Giorgio Moroder en Pete Bellotte. Vanwege een tikfout wordt haar naam als Donna Summer gedrukt en die vergissing wordt uiteindelijk nooit meer hersteld. In het voorjaar van 1974 verschijnt haar debuutalbum Lady of The Night met daarop haar eerste twee Top 40-hits, The Hostage en Lady Of The Night. Nederland krijgt ook de primeur van het eerste grote televisieoptreden van Donna als ze op 22 augustus 1974 een bezoek brengt aan Van Oekel’s Discohoek. Het programma, destijds uitgezonden door de VPRO, is een parodie op TopPop dat door de AVRO werd uitgezonden. Later zou Summer nog twee keer te zien zijn in het tv-programma van Sjef van Oekel, het karakter van Dolf Brouwers.
In het voorjaar van 1977 verschijnt het vijfde studioalbum van Summer, I Remember Yesterday, waarop de discostijl een nieuwe dimensie kreeg. De veelgebruikte orkesten werden achterwege gelaten en vervangen door de synthesizer. Moroder en Belotte maakten op het nummer I Feel Love gebruik van een Moog Modular 3P die voor de gelegenheid was geleend en werd bespeeld door Robby Wedel. Moroder noemde hem de ‘niet-zingende held’ van het nummer en maakte door het gebruik van het instrument ook kennis met de ‘click-track’, een elektronisch fenomeen dat zorgde voor een constant en stabiel ritme. De productie was complex, ook omdat het instrument de slechte eigenschap had qua toonhoogte te verschuiven. Daardoor was het nodig de synthesizer na nog geen halve minuut gebruik steeds opnieuw te stemmen.
David Bowie roemde de track in een interview waarin hij vertelde dat Brian Eno tijdens een opnamesessie met het nummer kwam binnenrennen: “’Ik heb het geluid van de toekomst gehoord’, zo zei hij. ‘Dit is het. Zoek niet verder. Deze single gaat het geluid in de clubs van de komende vijftien jaar veranderen’. En dat klopte ook min of meer wel”, aldus Bowie.
