Voor Killing Me Softly zou Don McLean, en dan zijn nummer Empty Chairs, een belangrijke inspiratiebron geweest zijn. Althans… dat stelt Lori Lieberman.
Don McLean trad, in het bijzijn van Lori, op in Los Angeles. Zij zou er ter plekke de inspiratie hebben gekregen voor een gedicht waarvan ze de woorden op een servet schreef: “Ik was compleet weg van het nummer. Ik had geen idee wie hij was maar vanaf het moment dat hij het podium opliep was ik geraakt. Het voelde alsof hij me kende en dat zijn liedjes over mijn leven gingen. Hij kroop rechtstreeks mij ziel in”, zo vertelt ze in een persbericht over haar gedicht. Dat gedicht werd door Charles Fox en Norman Gimble verwerkt in een nummer dat ze in 1972 als openingstrack op haar debuutalbum zette.
Charles Fox ontkracht het verhaal en stelt dat hij en Gimble de opdracht hadden wat nummers te schrijven voor een nieuwe zangeres. In een kladboekje stonden wat titels en één daarvan was ‘Killing me softly with his blues’. De twee maakten met ‘Killing me softly with his song’ en Norman schreef er thuis daarna een uitzonderlijke tekst bij. Daarna lieten ze het aan Lori horen die direct onder de indruk was. Ze vertelde daarbij ook dat het haar deed terugdenken aan een concert van Don McLean.
De waarheid ligt wellicht ergens halverwege maar Lori Lieberman is officieel nooit erkend als de schrijver van het nummer, waar ze daar wel pogingen te heeft gedaan. Het nummer werd, als Killing Me Softly With His Song, ook geen hit voor Lori Lieberman. Roberta Flack hoorde haar nummer tijdens een vlucht van Los Angeles naar New York als ze zit te bladeren in een tijdschrift om te zien of de media nog wat over haar hadden geschreven. Flack wijzigde de structuur van het nummer door een aantal akkoorden aan t passen en werkte drie maanden aan het gewenste resultaat. Daarna belde ze met Charles Fox die ze vertelde dat ze het nummer zou gaan opnemen. Haar versie van Killing Me Softly With His Song stond daarna vijf weken op de eerste plaats van de Amerikaanse hitlijst en werd daarna met drie Grammy Awards onderscheiden. In de Top 40 kwam de versie van Flack op nummer 3. De Fugees, bestaande uit Pras Michel, Wyclef Jean en Lauryn Hill, maakten in 1996 hun tweede album The Score. Naast een remake van No Woman No Cry plaatsen ze ook een nieuwe versie van Killing Me Softly op dat album. In eerst instantie wilde ze een nummer maken dat aandacht vroeg voor drugs en armoede maar daar staken de originele schrijvers een stokje voor. Het lukt de Fugees net niet om er opnieuw een Amerikaanse nummer 1-hit mee te scoren waar het nummer in ons land de Top 40 wel vier weken weet aan te voeren. Killing Me Softly werd, net als de versie van Roberta Flack, onderscheiden met een Grammy Award.
