Babe

De plaat en z'n verhaal (i.e. een vrije vertaling):
Het is alweer de hoogste tijd om te vertrekken. Ik moet snel m'n spullen pakken, anders mis ik m'n trein nog. En ik weet maar al te goed dat ik je voor de zoveelste keer weer alleen achter moet laten. Het voelt misschien alsof ik je in de steek laat, maar jij weet toch wel beter? Desondanks zie ik de tranen weer in je ogen, ik realiseer me hoe hard jij me nodig hebt en dat je eigenlijk niet zonder me kunt. Maar neem nou maar van mij aan: je bent niet de enige die er zo over denkt. Ook ik ben eenzaam zonder jou. Ondertussen tikt de klok verder en nu is het moment van afscheid nemen echt aangebroken. Ik probeer wat te glimlachen, maar dat valt bepaald niet mee. Ik doe een poging om m'n emoties weg te slikken, al is het maar voor even. Je weet toch wel dat als ik straks weer onderweg ben, ik jou net zo erg zal missen als jij mij? Totdat ik uiteindelijk weer thuiskom. Ik weet dat jij degene bent die altijd op me wacht. Als ik onderweg moe ben en al dat gereis niet meer zie zitten, dan hoef ik maar even aan jou te denken en ik kan er weer tegenaan. Als ik weleens in de put zit, haal jij me er weer uit, dus, liefje van me, huil nou maar niet. Ik ga nu weliswaar weg, maar ik kom vast en zeker weer terug.