Bonnie St Claire

Songtekst

Langzaam legt een schip aan in de haven
Vele jaren ben ik hier niet meer geweest,
En ik zie de oude straten,
Als die eens konden praten, een vertrouwd gevoel dat komt weer in me op.

Nee er is niet veel verandert al die jaren,
En een man die loopt me achteloos voorbij.
Plotseling kijkt hij in mijn ogen, kan het niet geloven want mijn eerste grote liefde staat voor mij.

Zeven jaren, zeven zomers, was ik heel ver weg van jou.
Ik probeerde te vergeten, ik hield zoveel van jou.
Zeven jaren, zeven winters, zijn niet lang genoeg voor ons. Want nu weet ik hier voel ik me thuis, en jij hebt dat altijd al gevoelt.

Jij bent sinds dien nauwelijks verandert,
Want je ziet er toch nog altijd heel goed uit.
Ik heb jou zoveel te vragen na al die jaren,
Van verbazing krijg ik er geen woord meer uit.

Dan begin jij mij toch zachtjes te vertellen dat je nooit de man van haar geworden bent. En je neemt me in je armen. Ik voel je warmte, die ik vroeger zo goed heb gekend.

Zeven jaren, zeven zomers, was ik heel ver weg van jou.
Ik probeerde te vergeten, ik hield zoveel van jou.
Zeven jaren, zeven winters, zijn niet lang genoeg voor ons. Want nu weet ik hier voel ik me thuis, en jij hebt dat altijd al gevoelt.

Zeven jaren, zeven zomers, was ik heel ver weg van jou.
Ik probeerde te vergeten, ik hield zoveel van jou.
Zeven jaren, zeven winters, zijn niet lang genoeg voor ons. Want nu weet ik hier voel ik me thuis, en jij hebt dat altijd al gevoelt.

Zeven jaren, zeven zomers, was ik heel ver weg van jou.
Ik probeerde te vergeten, ik hield zoveel van jou.
Zeven jaren, zeven winters, zijn niet lang genoeg voor ons. Want nu weet ik hier voel ik me thuis, en jij hebt dat altijd al gevoelt.

Want nu weet ik hier voel ik me thuis, en jij hebt dat altijd al gevoelt.