Top 40 Classic - Grootste hit D12

In 1996 werd de Detroitse hiphopformatie D12 opgericht door DeShaun Dupree Holton, alias Proof. D12 was de afkorting van Dirty Dozen. Het dozijn bestond uit de zes leden van D12, plus het alter ego van elk van die leden. In 1999 verliet Eminem (alias Slim Shady) de groep om een solocarrière te starten. In datzelfde jaar maakte hij zijn Top 40-debuut met Hi! My Name Is Slim Shady, dat tot de twaalfde plaats kwam. Niet lang daarna keerde Eminem weer terug bij D12, om het gemis van het vermoorde lid Bugz op te vangen.

 

Ondertussen was Eminem met zijn solocarrière aardig aan de weg aan het timmeren. In 2000 scoorde hij zijn eerste top 10-hit met The Real Slim Shady en later werden Stan (#2 in 2000), Without Me (#1 in 2002) en Lose Yourself (#1 in 2003) top 3-hits. Door het solosucces van Eminem kreeg D12 ook bekendheid voor het grote publiek. In 2001 werd de dubbele A-kant Purple Hills/Purple Pills een top 10-hit. Aan de andere kant waren er geruchten dat Eminem de vedette werd van D12 en dat zijn collega's onder werden gesneeuw. Deze misverstanden leidden onbedoeld tot de grootste hit van D12: My Band.

 

(Noot: My Band heeft een satirisch karakter en het verhaal komt derhalve niet overeen met de werkelijkheid) In het refrein van My Band zingt Eminem dat hij de 'leadzanger' is van 'zijn band' D12. De vrouwelijke fans kennen D12 eigenlijk niet, maar zijn puur fan vanwege de aanwezigheid van Eminem. In het eerste couplet gaat hij door over zijn populariteit. In het verdere verloop van My Band klagen Swift, Kon Artis, Kuniva, Proof en Bizarre dat ze ondergesneeuw worden door de 'pro-Eminempropaganda'. Bizarre zingt het laatste refrein, tot hilariteit van zijn collega's.

 

My Band bereikte op 15 mei 2004 de tweede plaats, waarmee het veruit de grootste hit was voor D12. Eminem had zodoende met zijn groep eindelijk een hit te pakken die het succes van zijn grootste solohits benaderde. Later in 2004 behaalde How Come de zevende plaats, waarna Eminem met het album Encore zijn solocarrière weer oppakte. Nadat Proof in 2006 op 32-jarige leeftijd werd vermoord, was het afgelopen met het succes van D12.

 

Het schoolvoorbeeld van een eendagsvlieg: één nummer 1-hit en verder geen Top 40-hits. Eamon is zo'n schoolvoorbeeld. In 2004 brak hij wereldwijd door met F**k It (I Don't Want You Back), waarin de fucks, de shits en de hoes in meerdere landen werden gecensureerd. In Nederland was dat niet het geval en de verwensingen hielpen Eamon niet alleen aan een nummer 1-hit, maar ook aan een ware hype. Frankee bracht als 'antwoord' F.U.R.B. (F U Right Back) uit, dat op #27 bleef steken. Simon scoorde met de Nederlandstalige parodie V*Kkevuller een #6-hit.

 

 

 

 

 

 

 

 

Nanananana, ohoh wah oh wee oh. Als een lied zo begint, weet je meteen al: dit is Ch!pz. Met deze succesformule brak het Nederlandse kwartet in 2003 door met Ch!pz In Black (Who You Gonna Call), dat net niet de eerste plaats bereikte. Daar slaagde Ch!pz met opvolger Cowboy wel in. Captain Hook wist het succes van de twee voorgangers niet te evenaren en kwam niet verder dan nummer 5. Deze vijfde plaats bleek echter een incident, want de drie daaropvolgende singles 1001 Arabian Nights (2004), One, Two, Three! en Carnival (beide 2005) behaalden de eerste plaats.

 

 

 

 

Na de doorbraak van Christina Milian met haar titelloze debuutalbum en haar hits AM To PM en When You Look At Me in 2001/02, bracht de Amerikaanse zangeres in 2004 het vervolgalbum It's About Time uit. De eerste single Dip It Low werd met een zesde plaats een grote hit, maar niet lang daarna werd Christina Milian door Thomas Turino, Larry Crook en Dan Dicke beschuldigd van het plagieren van hun track La Sirena uit 1983. Milian maakte daarop veel juridische kosten en sleepte in 2008 de producer Poli Paul voor de rechter. Hij zou haar verzekerd hebben dat Dip It Low geen sample bevatte. Met Turino, Crook en Dicke is Milian tot een schikking gekomen, maar de uitkomst van de rechtszaak regen Paul is onduidelijk.

 

 

Wanneer je op 17-jarige leeftijd je debuutalbum uitbrengt en de vier singles uit dat album worden top 10-hits, dan is het maken van een goed vervolgalbum de zwaarst mogelijke taak. Avril Lavigne stond voor die taak. In 2002 bracht de Canadese zangeres het album Let Go uit en de singles Complicated, Sk8er Boi, I'm With You en Losing Grip werden grote hits. In 2004 ging Lavigne met het album Under My Skin op jacht naar nieuw hitsucces. De eerste single Don't Tell Me werd haar vijfde top 10-hit uit vijf Top 40-hits, maar deze 100%-score hield zij niet in stand. Opvolger My Happy Ending kwam niet verder dan #13.

 

 

De Duitse DJ Dennis Horstmann brak onder zijn artiestennaam Special D. in 2003 door in Europa met Come With Me. In de meeste landen werd die track de grootste hit van Special D., maar Nederland was de vreemde eend. In de Top 40 bleef Come With Me steken op nummer 18 en deze prestatie werd in 2004 overtroffen met Home Alone en Nothing I Won't Do. Laatstgenoemde is de enige top 10-hit van Special D. en kwam tot de negende plaats. Opvolger You bleef in 2004 steken op #26 en vervolgens was het gedaan met de hitcarrière van Special D.

 

 

Gooi de namen van producer en oprichter Stuart Crichton door de kamer heen, breng ze weer bij elkaar en je krijgt Narcotic Thrust. In 2002 bereikte de Britse danceact de 30ste plaats met Safe From Harm, waarna Narcotic Thrust weinig meer liet horen. De leden Stuart Crichton en Andy Morris hadden in 2004 toch nog hun grote hit te pakken, want I Like It werd een top 10-hit. Verder dan nummer 10 kwam het echter niet. In 2005 bleef When The Dawn Breaks steken op #17, waarna Narcotic Thrust geen hits meer scoorde in de Top 40.