Sinds zijn wereldwijde doorbraak met de gigantische hit ‘Can’t Feel My Face’ wordt de Canadese R&B-zanger The Weeknd gerekend tot een van de grootste popsterren ter wereld. Op zijn nieuwe album After Hours, dat afgelopen vrijdag verscheen, bewijst hij nog een keer waarom. We lopen je door alle tracks op het album in deze track-by-track review.
Alone Again
‘After Hours’ begint met de onthulling dat Abel Tesfaye, zoals The Weeknd in het echt heet, zijn masker af zet. Die onthulling maakt hij waar. Openingstrack ‘Alone Again’ klinkt als The Weeknd die zich kwetsbaar opstelt en het niet makkelijk heeft. De productie is op naam van Frank Dukes, die eerder tekende voor zijn single ‘Call Out My Name’, maar ook voor ‘Havana’ van Camila Cabello. Het klinkt als een betoverende track die halverwege een verrassende beatswitch maakt en je erg nieuwsgierig maakt naar wat hij nog meer in petto heeft.
Too Late
‘Too Late’ laat zien dat The Weeknd geleerd heeft van eerdere fouten. Hij reflecteert meer dan ooit op zijn eigen handelen en laat berouw zien in zijn teksten. Ricky Reed, die een van de grootste wereldwijde hits van het afgelopen jaar schreef met Lizzo’s ‘Truth Hurts’, schreef en produceerde ook mee aan ‘Too Late’. Dat levert een sterke hook op. Wat The Weeknd en zijn producers goed gelukt is op dit album is de balans vinden tussen zijn experimentele electro-R&B sound en de commerciële pop die hem bij de mainstream bekend heeft gemaakt. ‘Too Late’ demonstreert dat.
Hardest To Love
Wederom laat The Weeknd op ‘Hardest To Love’ zien dat hij zich realiseert dat hij niet perfect is. Die reflectie is verfrissend en iets dat hij niet eerder zo goed deed. Dit is ook de eerste plaat van het album waar Zweeds popwonder Max Martin achter de knoppen zat en dat hoor je. Het refrein is ijzersterk en ook is de productie vrij straight-forward in vergelijking met de eerste paar tracks. Het zijn ook platen als deze die demonstreren hoe fijn de stem van Abel eigenlijk is.
Scared To Live
Track 4 is een eerste favoriet voor veel mensen die het album in het afgelopen weekend zijn gaan ontdekken. ‘Scared To Live’ is een Max Martin-ballad zoals we die op zich vaker hebben gehoord. Wat we nog niet echt eerder hebben gehoord is The Weeknd die gebruik maakt van een Elton John-sample. ‘Your Song’ zit verborgen in de bridge van deze plaat en waar het op papier klinkt als een hele gekke toevoeging, werkt het eigenlijk in de praktijk heel goed.
Snowchild
Na twee relatief radiovriendelijke producties van Max Martin gaat The Weeknd op ‘Snowchild’ terug naar zijn eigen unieke sound. ‘Snowchild’ mixt R&B met hiphop en electropop en doet dat op Abel’s geheel eigen wijze. Dit soort platen maken duidelijk dat hij door het hele album heen echt zijn eigen sound heeft gevonden. Die sound vindt het perfecte midden tussen de commerciële sound van zijn laatste twee albums en de donkere, experimentele sound van zijn eerste twee.
Escape From LA
Net zoals voor de eerder uitgebrachte titeltrack van ‘After Hours’ moet je voor ‘Escape From LA’ ook wel wat geduld hebben. Hij duurt maar liefst zes minuten en daarmee ongeveer dubbel zo lang als de gemiddelde hit op dit moment. Het is dus duidelijk dat hij deze plaat niet met dat doel heeft geschreven. Dat hoeft ook niet, maar als je weg wil komen met platen die zo lang zijn, moet je wel zorgen dat ze interessant blijven. Dat doet ‘Escape From LA’ naar mijn idee niet echt. De bijdrage van hiphopproducer Metro Boomin klinkt misschien net iets te experimenteel, maar dat kwartje kan ook nog vallen na meerdere luisterbeurten. Het grootste probleem zijn de lyrics. Abel die zingt over seks in de studio lijkt net iets te veel gericht op het maken van headlines. Ook ‘LA girls all look the same’ is niet erg smaakvol.
Heartless
Nog zo’n vrij uniek minder sterk moment op dit over het algemeen sterk album. ‘Heartless’ werd uitgebracht als eerste single en kwam meteen op nummer 1 binnen in de Amerikaanse Billboard Hot 100. Dat succes was echter van korte duur en dat is niet gek. Lyrics over drugs, seks en geld; weinig inhoud en een Metro Boomin-productie die werkt, maar wel klinkt alsof hij hem al eerder heeft gebruikt. ‘Heartless’ was geen sterke keuze voor lead single.
Faith
Dacht je na het lezen van de vorige twee tracks dat Metro Boomin het enige zwakke aan dit album was, denk dan nog een keer. Hij tekende ook voor de productie van ‘Faith’ en laat dat nou juist een hoogtepuntje zijn. The Weeknd's eigen sound van electropop meets R&B/hiphop shinet op deze track. Zelfs als de plaat in de laatste minuut een experimentele bocht maakt, blijft het een plaat waar je van onder hypnose raakt. Maar wat misschien nog wel meer opvalt aan ‘Faith’ zijn de lyrics. ‘If I OD, I want you to OD right beside me’ is een van de pijnlijkste liefdesverklaringen die ik ooit heb gehoord.
Blinding Lights
Waar ‘Heartless’ dan misschien als een valse start voelde van The Weeknd’s grote comeback, maakte hij dat natuurlijk al snel helemaal goed. De huidige nummer 1 in de Top 40 ‘Blinding Lights’ brengt de hele wereld terug naar 80’s discopop en doet dat erg effectief. Het is zo’n plaat die eigenlijk bijna iedereen wel kan waarderen. De energie, de hook, de kracht van Abel’s stem, het is er allemaal. Tuurlijk, deze plaat is meer dan alle andere platen op het album ontworpen voor de radio en de hitlijsten, maar kunnen we hem dat kwalijk nemen als het zo klinkt?
In Your Eyes
Het is echt geen toeval dat je direct van ‘Blinding Lights’ naar ‘In Your Eyes’ gaat. Dit moet straks het hitstokje over gaan nemen en het is niet de vraag of dat gaat lukken, maar wanneer. Nog zo’n heerlijk stukje discopop met een refrein dat je voor de tweede luisterbeurt kunt meezingen. Toch zit ook hier wel degelijk een verrassend element in. De saxofoon die even om de hoek komt kijken is er zeker een die niemand had zien aankomen.
Save Your Tears
Het sterke blok van drie discotracks wordt afgesloten door het emotionele ‘Save Your Tears’. Ook hier zat Max Martin achter de knoppen. Het resultaat is niet minder fijn dan die andere tracks, al is het misschien wel net wat minder explosief en wat ritmischer. Het is duidelijk dat dit de drie tracks zijn die gemaakt zijn voor het grote publiek. Toch klinken ze niet als een compleet andere wereld dan sommige andere tracks op het album en dat is iets waar hij op zijn laatste twee albums meer moeite mee had. Het zorgt voor een meer samenhangend geheel.
Repeat After Me (Interlude)
Het feit dat zelfs de interlude nog steeds meer dan drie minuten duurt zegt veel over de gemiddelde lengte van de tracks op ‘After Hours’. ‘Repeat After Me’ bevat een opvallende naam in de productiecredits, namelijk die van Tame Impala’s Kevin Parker. Als je naar de plaat luistert verbaast je dat vast niet heel veel. De plaat heeft namelijk een psychedelische sound die even moet landen, maar uiteindelijk ook hypnotiserend werkt.
After Hours
Zoals eerder aangestipt is ook de eerder uitgebrachte titeltrack maar liefst zes minuten lang. Bij ‘After Hours’ is dat echter niet een handicap, maar helpt het de plaat juist. Het eerste deel heeft een rustige productie waarvan je voelt dat die naar iets toewerkt. Na ongeveer twee minuten is het duidelijk waar hij naar toewerkt en dat is een sterke R&B/poptrack zoals The Weeknd ze zo goed maakt. Het opdelen van deze plaat in twee delen maakt dat hij veel van Abel’s skills laat zien en dat deze zes minuten geen seconde te lang zijn.
Until I Bleed Out
Waar ‘Until I Bleed Out’ ver van de beste plaat van ‘After Hours’ is, is het wel de beste plaat om mee af te sluiten. Het was een goede keuze om de rust voor het einde weer even terug te brengen en te eindigen met een persoonlijk statement. Dat doet hij en het album voelt ook af als je ‘Until I Bleed Out’ hebt gehoord.